Hərənin öz faciəsi . 

    Elə insan yoxdur ki, tarixi faciələrin ildönümlərində kiməsə

bunun xatırlatmasını edənde "öz dərdim özümə bəsdi " ,

"Qarabağın dərdi mənə qalib ? " kimi cavablarla qarşılaşmasın . Bu

həmişə bizə təəccüblü görünür. Ötən günlərdə Nərmin Nöqte

Tedx. Bakıda "Sərhədlər" adlı çıxışında 20 yanvar gecesi atasının

təzə aldığı ayyaqqabının bir tayını itirən gəncin hekayəsini danışdı.

Gənc səhərə yaxın güllələrin altından canını qurtarıb , evə girən

kimi atasına baş verən faciəni danışmaq istəyərkən atasının "bəs

ayaqqabının tayı hanı ?" sualı ilə qarşılaşır və evdən çıxır ,

ayyaqabının tayını yerə tökülən qərənfillərin altindan tapır , ayağına

geyinir. Bununla da bu ailənin "ayyaqqabı faciəsi " sovuşur.

      Həqiqətən də hərənin öz faciəsi var həyatda- kimininki

qarderobdakı cırıq palto , kimininki ayyaqabı dolabındaki su

buraxan ayyaqqabı , kimininki boş soyuducu və uşaqlarının üzünə

baxa bilməyən valideynin faciəsi . Belə insanların qlobal faciələrlə işi

olmur cox vaxt, onlarin öz faciələri olur . Onlardan başqa reaksiya
gözləmək olmaz , onlarla razılaşmasaq da , anlamasaq da
qınamağa tələsməyək , çünki sevgi hissini öldürən itirilmiş
məhəbbət , mərhəmət hissini öldürən bir zaman qarşılaşdığı
qəddarlıq , duyarlılıq hissini öldürən laqeydlik var . Bu səbəblər
yaradılıb və bunlarla razılaşmaq da eyni qaydada insanlara
aşılanıb. Hamı öz aləmində duyarlıdı , mərhəmətlidi , amma öz
aləmində ...
     Çox az , hətta yox dərəcəsində insanlar var ki, həmin
problemlərin , "faciə" lərin təsəllisini kitab rəflərində axtarır .Və nə
xoşbəxt insandı o şəxs ki , sırf sevgi hissini , mərhəmət hissini ,
duyarlılıq hissini itirməmək üçün o kitablardan sözün əsl mənasında
İNSAN olmağı öyrənə bilir.
Bəlkə də yanılıram əslində , həyat elə yaşanaraq öyrənilən bir
kitabdır... İNSAN lıq isə öyrənməklə deyil...
       P.S Aclıqdan qarnı quruldayan insanların ətrafında baş
verən olumsuzluqlara laqeyd yanaşmalarını , "günü gündən
çiçəklənən" dövlətimizdən diqqətsizlik gördükləri üçün başa düşmək
olar. Bəs qarnını millətin haqqını yeməklə şişirdən , oturduğu
kresloda oturma yerlerini enlədənləri, məşuqələrinin , arvadlarının,
uşaqlarını ( Güləri nəzərə alsaq erlərini də demək olar) haramla
qazandıqları pullarla qudurdanları , bir -iki ölmüş qohumuna ehsan
verməklə günahlarından təmizləndiklərini düşünen dini imanı pul                                                                olanları necə başa düşək ?Axı onlar keflərindən belə laqeyd
davranırlar , üstəlik saxtakarcasına timsah gözyaşları tökürlər ki ,
bu o birilərdən daha betərdi. Onları anlamaq yox , onlara bir
əncam çəkmək lazımdır. Axı onların da öz faciələrini yaşamağa
haqqları var.
H